ηθελα στο blog να μαζευω τις οποιες θετικες μου σκεψεις , να τις κοιτω απο μακρια και να παιρνω θαρρος. πιστευω στη θετική σκέψη. όχι οτι αμα κανεις θετικες σκεψεις δε θα πεθανεις αλλα τουλάχιστον βρισκεις λογους και κεφι για να ζησεις.
ειμαι πανω απο βδομαδα στην κατάσταση "κατακοιτη" - κανω ησυχια για τη μεση μου.
Η αναπηρία σε ολο της το μεγαλείο.βαζω τα κλαματα οταν δε μπορω να γυρίσω καν πλευρο στο κρεβατι.ο γιατρος λεει χρειαζεται υπομονή.το βλεπω να τραβάει σε μακρος και απελπιζομαι. που ειναι η θετική μου σκέψη? που ειναι η τινκερμπελ να μου τη θυμίσει?
οι ανεπαρκειες γίνονται φίδια φαρμακερά. οι αντοχές εξαντλούνται.
Θελω να τα πω, να κλαφτώ, να γκρινιαξω.
Εχω αναλάβει - απο μονη μου , επειδη κανεις αλλος δεν έχει το σωστό τάιμινγκ, επειδη εχω το γονίδιο της μεσογειακης μαμας (?) δε ξερω πως και γιατι. παντως εχω αναλάβει την καθημερινότητα , και τωρα που είμαι με τη μέση σε κρίση το σύμπαν καταρρέει γύρω μου.
Εκτος απο τη μανα μου κανεις δε με θυμαται που λεει και το τραγουδι.
ευτυχως κι αυτη η γυναίκα. πάντα πρόθυμη να προσφέρει, να βοηθήσει , να υπηρετήσει με χαρά.Χαρη σ αυτην το μικρο μου δε στερηθηκε παιχνιδια και αγκαλιές.ειναι πραγματικη ανακουφιση να ξερω ότι περνάει τη μερα του με παιχνίδια/μαθηματα/επικοινωνία και οχι χαμενος στα κολληματα του.
... συνεχιζεται
Πριν από 7 χρόνια
