μπαμ

μου ελειψε το μπλογκάκι μου !
πραγματικα εχω ανάγκη για ξεκουραση.
θυμάμαι , τοτε,  μετα τη διάγνωση ,  διαβαζα στους "οδηγους επιβιωσης"  πόσο σημαντικο ηταν να εχεις λίγο χρόνο χωρίς το παιδι, αλλα κάποιος να ασχολείται μαζί του εκεινη την ώρα.
Δεν έχω τέτοιους ανθρώπους.
Η γιαγια , βολεύει την ώρα που μεσολαβεί απο το σχόλασμα του παιδιου μέχρι το δικό μου.
μετά ή μαζί  μου ή χύμα .
Φορτώνομαι ενοχές ,
γιατι δεν περνά ποιοτικά  το χρόνο του,
γιατι το φαγητό το κάνει η γιαγια,
γιατι δεν προλαβαίνω να "σιγυρίσω"
ανησυχω για το αλτσχάιμερ
για το εμφραγμα που μια μερα θα έρθει  αλλα δε μπορω να το κοψω

και θελω για λίγο να ξεκουραστω.
κιτ κατ δεν υπάρχει.

καποτε σνομπαρα τις διακοπες στα ξενοδοχεια με σπα και τετοια,
που δεν πας πουθενα να δεις τιποτα,μονο χαλαρωνεις....
τωρα , σα ξερολουκουμο ονειρευομαι ενα τετοιο 24ωρο
μονη μου , μ'ένα βιβλίο, ή τις χειροτεχνίες μου,
να χω ξυπνήσει , αφου εχω χορτάσει ύπνο,
να μη νοιάζομαι για κανέναν περα απο τον εαυτό μου,
αν ξύπνησε , αν ντύθηκε, αν πηγε τουαλέτα, αν διάβασε

χμμμ μου φαίνεται αυριο  θα πάω εκείνο το κομμωτήριο που λέω  απο το καλοκαίρι....