δημοσιεύω σημερα , η αναρτηση γραφτηκε το 2017
εχουμε περάσει πια μια δεκαετία που ζούμε με τον αυτισμό.
Τον μαθαίνουμε κάθε μέρα.
συχνές οι απογοητέυσεις και οι μικρές χαρές, κι οι αγωνίες.
Τελικά τα μαθήματα που μας δίνει αυτή η διαφορετικότητα του παιδιού μας είναι πολλά και πολύτιμα. Και μερικά είναι σκληρά.
γιατί δεν είναι μόνο η ιδιαιτερότητα του παιδιού, που οι γονείς αγκαλιάζουν απο ένστικτο.
είναι και οι ΑΛΛΟΙ.
οι άλλοι, που δεν καταλαβαινουν, είτε γιατι δεν έχουν κανένα λόγο να μπουν στη διαδικασία να το κανουν, είτε γιατι "ξέρουν" και κρίνουν και πληγώνουν.
Σαν μαμά την πιο μεγάλη ηττα την έχω φάει απο "ειδικούς"
που στο κεφάλι του παιδιου μου χτίζουν τις καριέρες τους.
βάζουν την ταμπελίτσα και ξεμπερδεύουν.
Νομίζουν ότι αποδέχονται , αλλά στην πραγματικότητα καταδικάζουν...
ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΤΩΡΑ?
θελω να πω σε καινουριους γονεις , να μη δέχονται μειωμένες προσδοκίες για το παιδάκι τους .
ναι , αυτο ειναι το πιο μεγαλο μάθημα,
όταν μιλάνε για το παιδί μου και πίσω από τις λέξεις κρύβεται η υποτιμητική έννοια "απροσάρμοστο" , θάθελα να έχω αντιδράσει. Να έχω διεκδικήσει για λογαριασμό του την ίση αντιμετώπιση, το καθαρό βλέμμα.
έχω συναντήσει ανθρώπους που βλέπουν στο παιδί μου ένα παιδι .
ούτε πρόβλημα ούτε κρυφό ταλέντο... ενα παιδι!
εναν έφηβο για την ακρίβεια τωρα ,που έχει "τα δικά του", την προσωπικότητά του , τις εμμονές του , που παρ'όλαυτά προσπαθεί να μυηθεί στον κόσμο μας. Να μιλήσει με τις λέξεις μας , να φερθεί με τους κανόνες μας. που ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ
ποσο περήφανη είμαι για τον πρίγκηπά μου τελικά....
