Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Καλημερα! σας ελειψα?


μετα απο τοσο καιρο που εχω να γράψω ζυγίζω πολύ τι είναι αυτο για το οποιο θα θελα πιο πολυ να μιλησω.
προσπαθω να το μαζέψω, να δω "the big picture" , ποιο ειναι το θεμα πισω απο ολα τα θέματα που απορροφουν την ενεργεια μου και τη σκέψη μου.

Καταλήγω σχεδόν παντα στο ιδιο ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

όλοι θέλουμε να μας αποδέχονται , η ανάγκη για αποδοχή είναι μέσα στην πυραμίδα των αναγκών του Μασλοου πριν απο την ανάγκη για αυτοεκτίμηση.ειναι σημαντικο να νιώθεις αποδοχή απο την οικογένεια και γενικα την ομάδα ,να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου.

το θέμα είναι τι γίνεται με την ανάγκη των άλλων για αποδοχή;


τι σημαίνει αποδέχομαι το διαφορετικο; τη διαφορετική άποψη, το διαφορετικό τρόπο αξιολόγησης , τη διαφορετική προσωπικότητα,το διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης;

δυο μέτρα και δυο σταθμά ανάλογα με την πλευρά που στέκομαι;

προσπαθώ απλά να αυξήσω το παγκόσμιο ισοζύγιο της αποδοχής με το να σέβομαι τη διαφορετικότητα των άλλων ;και τι γίνεται με τη βλακεία και την ηλιθιότητα; αυτές τις εύκολες "κακες λέξεις" που κολλάμε πολλές φορές αβασάνιστα στους άλλους; ολοι είναι ίσοι αλλά μερικοι διαφορετικοι ειναι πιο ίσοι ;
-

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τελικά τι σημαίνει ΑΠΟΔΟΧΗ και τι σημαίνει ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Διαφορετικότητα εννοούμε αυτόν που είναι διαφορετικός από εμάς ή διαφορετικός από τους κανόνες που έχει ορίσει ένα κοινωνικό σύνολο;

Τα ερωτήματα είναι φιλοσοφικά, δεν έχω απαντήσει ακόμη.

Εχτές στο σπίτι μας ήλθαν 2 παιδιά, φίλοι του μεγάλου μου γιου ηλικίας περίπου 9-10 ετών. Αφού έπαιξαν, άρχισαν να πειράζουν και οι 3 τους τον μικρό 6 ετών γιό μου Κ. με διάγνωση ΔΑΔ, ο οποίος δεν μιλάει.
Το πείραγμα ξεκίνησε, "γιατί ο Κ. δεν μιλάει;", "μήπως είναι χαζός;"
και συνεχίστηκε "φάει λίγη πίτσα ακόμη", "αν την πετάξουμε στο πάτωμα θα την φάει;" ΚΑΙ
"μήπως καλύτερα είναι να πεθάνει, πέφτοντας απο γκρεμό, ή να πνιγεί ή, ή... διάφορες ιδέες για το πως θα μπορούσε να πεθάνει ο Κ.
Εκείνη τη στιγμή έπαθα τέτοιο σοκ, γιατί πρώτη φορά έγινε κάτι τέτοιο (είχαν ξανάλθει τα συγκεκριμένα παιδιά και ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί με τον Κ., θα έλεγα ότι μάλλον του συμπεριφέρονταν καλά), και το κυριότερο συμμετείχε και ο μεγάλος μου γιος στους τρόπους θανάτου του Κ.
Είχα τέτοια στεναχώρια που το μόνο που μπορούσαν να πω ήταν ειρωνίες προς τα 10χρονα, για τις οποίες μετάνιωνα τη στιγμή που τις έλεγα, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου.
Σκεφτόμουνα να τους εξηγήσω τα περί διαφορετικότητας, αλλά εκείνη τη στιγμή είχα τέτοιο κόμπο στο λαιμό, που αν ξεκίναγα να πω κάτι θα με παίρναν τα κλάματα.
Συγνώμη για το σεντόνι
Άννα

MiKy είπε...

Άννα, κατ αρχήν σ'ευχαριστώ για το σεντονάκι!
αυτο το "διαφορετικός απο εμας"είναι το θέμα. πρέπει "εμεις" να έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά για να είμαστε ομάδα, και όποιος είναι απ έξω είναι ο διαφορετικός.
Εμεις όμως είμαστε όλοι άνθρωποι, οι διαφορές μας είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας.Πότε θα μάθουμε να σεβόμαστε τον ΑΛΛΟ;
Αυτό με τους τρόπους θανάτου είναι όντως σοκαριστικό αλλά μπορείς να φανταστείς ότι δε μπορεί να συνειδητοποιούσαν τι έλεγαν...
ένας το ξεκίνησε και μετα άρχισε η κόντρα με το ποιος θα πει την πιο πρωτότυπη ιδέα, που θα κάνει τους άλλους να γελάσουν... σαν παιχνίδι.

Σε μας , τις πιο πολλές φορές οι παρέες της μεγάλης αγνοούν το Νάσο ή του φέρονται σα "μικρό".Επειδή δε μιλάει , τον αφήνουν στην ησυχία του και αυτό δεν τον ενοχλεί.
Αυτό που μέ χαλάει είναι όταν άνθρωποι που συναντούμε αποφεύγουν να του απευθύνονται σα να είναι αόρατος.Ακόμα και τα υποτιθέμενα "καλά λόγια" του στυλ "καλύτερα τον βλέπω το Νασο" ενώ δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο με τρομάζουν, γιατι σκέφτομαι τι εικόνα έχουν στο μυαλό τους για τον αυτισμό και το Νάσο....

Ανώνυμος είπε...

Μίκυ, ευχαριστώ για την απάντηση.

{αυτο το "διαφορετικός απο εμας" είναι το θέμα}. Συμφωνώ σ' αυτό.
Απλά είμαι σε μια διαδικασία ψυχολογικής ανακατάταξης.

Εχτές ήλθαν πάλι, τα εν λόγω
10χρονα για να παίξουν με το γιο μου. Τα μάζεψα λοιπόν και τα 3 και άρχισα να τους λέω για τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς, και ότι δεν πρέπει να κοροιδεύουμε τον άλλο που είναι διαφορετικός από εμάς κτλ.
Και η απάντηση:
-"Μαμά πότε κοροιδέψαμε τον Κ.;"
-"Τότε, που είπατε αυτό και αυτό."
-"Μα δεν τον κοροιδεύαμε, γελάγαμε"
Άντε τώρα να εξηγήσεις...

Και αναρωτιέμαι, μήπως εγώ έχω γίνει εύθικτη και δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική ενός 10χρονου;

Πάντως μετά απ' αυτό, όλα μέλι γάλα. "Έλα Κ. να παίξουμε", "μπορώ να πάρω το παιχνίδι σου", κτλ.
Σ'ευχαριστώ που με άκουσες
Άννα

houz είπε...

Καλή επιστροφή Μιράντα.

Δύσκολο ποστ για εκκίνηση.

Η διαφορετικότητα είναι άρρηκτη με την άγνοια.

Η διαφορετικότητα είναι άρρηκτη με το άγχος που ενστικτωδώς προκαλεί το άγνωστο.

Οτιδήποτε γνωστό γίνεται τελικά οικείο, αναμενόμενο και τελικά αποδεκτό.

Το να "επικηρύξουμε" την ύπαρξη της διαφορετικότητας είναι σφάλμα.

Αυτό που πρέπει να κυνηγάμε είναι την έλλειψη της άγνοιας και ενημέρωσης.


Καλό Μήνα επίσης

MiKy είπε...

Αννα, είδες πράγματι για αυτα ηταν ένα παιχνίδι, το κάνουν και μεταξύ "φυσιολογικών" παιδιών... εμείς είμαστε υπερευαίσθητοι...

Παύλο, συμφωνώ. Οι διαφορές υπάρχουν πως τις αντιμετωπίζουμε είναι το θέμα.Και γι αυτό προβληματίζομαι με το θέμα της συνεκπαίδευσης. Αν τα παιδάκια με ειδικές δυσκολίες μπορούσαν να έχουν εκπαίδευση ανάλογη με τις ανάγκες τους , σε χώρους ενιαίους με ολα τα παιδιά, θα συνήθιζαν απο μικρά, θα γνώριζαν.
Όταν ο Νάσος πήγαινε σε ιδιωτικό παιδικό σταθμο , οι συμμαθητές του δεν τον ξεχώριζαν. νοιάζονταν να έχει τις κάρτες του, ηξεραν ότι είναι διαφορετικός.Τον 'επαιρναν απο το χεράκι να χορέψουν όμως, κάθοταν μαζί να κάνουν τα παζλάκια τους , ο νασος τους ζητούσε να παίξουν κυνηγητό.Φέτος που είμαστε στο ειδικό νηπιαγωγείο η προσπάθεια για κοινωνικοποίηση του Νάσου περιορίζεται στο να ανέχεται τις φωνές και τις εκρήξεις των άλλων παιδιών ή να αντιδρά στις "επιθέσεις" τους.. είναι πολυ δυσκολο να παίξουν κανένα ομαδικό παιχνίδι... και αν κάποια επόμενη χρονια επιχειρήσουμε να πάει με παράλληλη στήριξη σε κανονικό σχολείο θα είναι ο καινούριος, ο διαφορετικός , το μαύρο πρόβατο??

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας,
σας βρηκα απο το βλογ της Μαριλενας:-).

και εγω πιστευω οτι πολλες φορες αυτο που λεμε "διαφορετικο" ειναι απλα κατι ασυνηθιστο για μας. Για παραδειγμα εγω βλεπω ο γιος μου και η ζωη μας ως εντελως φυσιολογικο, οι "αλλοι" πολλες φορες ξαφνιαζουν απο την ζωη μας και την συμπεριφορα του Δ.

Σκεπτομαι παρα πολυ συχνα για την κοινωνικη ενταξη στα τελευταια, και εχω βαλει δυο βιντεο απο το youtube sto noesi για το θεμα.
Emma

MiKy είπε...

εμμα καλημέρα!
ευχαριστώ που πέρασες από δω!
Πολλά φιλάκια στο γιό σου!είναι τόσο γλυκό πιτσιρίκι! σας θυμάμαι απο το χριστουγεννιάτικο πάρτυ του Noesi πέρσι.το χαμόγελό του είναι αυτο που μου έχει μείνει σαν εικόνα οταν το σκέφτομαι.δεν τα έχω δει τα βιντεάκια ακομα- δε μπορω απο τη δουλειά, θα τα δω το βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Δυσκολευω να θυμαμαι χθες!! Μακαρι να κανουμε και αλλο παρτυ:-)
emma