απο τη μια η Μαριλένα, από την άλλη η Μαρία .... το μελλον είναι εκει και μας περιμένει.
έχουμε τόσα να κάνουμε μέχρι τότε!
θυμάμαι η πρώτη μου ανάρτηση στο blog ήταν η μεγάλη χαρά που ο νάσος έβγαλε τα πάμπερς.Μεχρι πριν ένα μήνα ,με κομμένη την ανάσα είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι μπορεί και να μη τα καταφέρει να αυτονομηθει.Λόγια ουδέτερα αλλά σκληρά "η αυτο-υπηρέτηση στο θέμα της τουαλέτας είναι σημαντική για τα άτομα που ζουν σε ιδρύματα" . Μετά πήγαινε όταν του το θυμίζαμε , αλλά πάλι καπου διαβασα ότι θα μπορούσε να μείνει για όλη του τη ζωη σε αυτο το σταδιο . Τώρα πηγαίνει μόνος , επιτέλους αυτές τις "μυλόπτρες στα πόδια μου" μπορώ να τις πετάξω.
τι είναι μαύρο και μας κάνει τη γνωστή άσεμνη χειρονομία;
πριν τελειώσω τη συγγραφή της παρούσας ανάρτησης, ο νέος, καταμεσής του σαλονιου και πάνω στο χαλι, κοκκαλώνει και κάνει τσισάκια !!!!
αντε πάλι οι μυλόπετρες ...
ψυχραιμια , τον βάζω να τα μαζέψει, επιμένω ότι πρέπει να πηγαίνουμε τουαλέτα και τον τραβολογω. απτόητος τραγουδά το γαιδαρο με τα μεγάλα αυτια - χωρις λογια εννοείται.Αλλάζουμε ρούχα γιατι σε λίγο παμε για μάθημα.
προσπαθω να ανακτήσω την συγκρατημένη μεν, αλλα προ ολίγων λεπτών εκπεφρασμένη αισιοδοξία μου. λίγο καιρό έχει που πάει μόνος του, κανει και πολυ κρύο σήμερα, δεν έγινε και καμμια καταστροφή... θα δείξει.
για αλλο το ξεκίνησα το ποστ ,αλλού με πήγε.όπως και τα περισσότερα πράγματα στη δική μας ζωή.
θα επανέλθω
Πριν από 7 χρόνια
2 σχόλια:
one step at a time....
Είναι μαραθώνιος και όχι 100 μέτρα, αλλά στο κάτω κάτω τις γραφείς είναι ένα σύνολο απο 100 μέτρα.
Να κοιτάς το μέλλον, να καθορίζεις στόχους και στρατηγικές αλλά μην προσπαθήσεις να ζήσεις στο μέλλον.
Να ζήσεις και να δουλέψεις στο παρόν γιατί το παρόν θα σου καθορίσει το μέλλον.
Μπορεί κάποια πράγματα σήμερα να μοιάζουν δύσκολα, ακατόρθωτα και τόσο έξω απο το νερά μας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν μέσα τους τα τέκνα, μηδέ και μεις οι ίδιοι.
Αν κάποιος χρόνια πριν μου περιέγραφε το σήμερα θα του έλεγα ότι εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να το αντέξω αυτό.
Στα κακά κια μας τώρα. Σε μάς το τέκνο ενώ είχε δύο χρόνια που είχε καθαρίσει ξαφνικά ( για ένα μήνα περίπου ) άρχισε να τα στολίζει στην μέση του σαλονιού.
Το μαλώσαμε, βάλαμε "τιμωρία" αλλά μετά δεν το δώσαμε σημασία.
Ετσι όπως ήρθε έτσι και έφυγε.
Εμείς για αλλου κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πάει.
Το μόνο καλό είναι ότι συνηθίσαμε. Εχουμε γίνει νομάδες, και έχουμε πλέον κρατήσει μαζί μας τα σημαντικά και καίρια. Τα περιττά πλέον είναι για τους άλλους.
Σκέψου το ένα λεπτό, πριν πείς ότι είναι μειονέκτημα
Μη στενοχωριέσαι, θα το κατακτήσει. Είμαι σίγουρη οτι αν δεν έχει κιόλας γίνει είναι απλώς ζήτημα χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου