ηθελα στο blog να μαζευω τις οποιες θετικες μου σκεψεις , να τις κοιτω απο μακρια και να παιρνω θαρρος. πιστευω στη θετική σκέψη. όχι οτι αμα κανεις θετικες σκεψεις δε θα πεθανεις αλλα τουλάχιστον βρισκεις λογους και κεφι για να ζησεις.
ειμαι πανω απο βδομαδα στην κατάσταση "κατακοιτη" - κανω ησυχια για τη μεση μου.
Η αναπηρία σε ολο της το μεγαλείο.βαζω τα κλαματα οταν δε μπορω να γυρίσω καν πλευρο στο κρεβατι.ο γιατρος λεει χρειαζεται υπομονή.το βλεπω να τραβάει σε μακρος και απελπιζομαι. που ειναι η θετική μου σκέψη? που ειναι η τινκερμπελ να μου τη θυμίσει?
οι ανεπαρκειες γίνονται φίδια φαρμακερά. οι αντοχές εξαντλούνται.
Θελω να τα πω, να κλαφτώ, να γκρινιαξω.
Εχω αναλάβει - απο μονη μου , επειδη κανεις αλλος δεν έχει το σωστό τάιμινγκ, επειδη εχω το γονίδιο της μεσογειακης μαμας (?) δε ξερω πως και γιατι. παντως εχω αναλάβει την καθημερινότητα , και τωρα που είμαι με τη μέση σε κρίση το σύμπαν καταρρέει γύρω μου.
Εκτος απο τη μανα μου κανεις δε με θυμαται που λεει και το τραγουδι.
ευτυχως κι αυτη η γυναίκα. πάντα πρόθυμη να προσφέρει, να βοηθήσει , να υπηρετήσει με χαρά.Χαρη σ αυτην το μικρο μου δε στερηθηκε παιχνιδια και αγκαλιές.ειναι πραγματικη ανακουφιση να ξερω ότι περνάει τη μερα του με παιχνίδια/μαθηματα/επικοινωνία και οχι χαμενος στα κολληματα του.
... συνεχιζεται
Πριν από 7 χρόνια
5 σχόλια:
Περαστικά, Μιραντάκι :-(.
Περαστικα, ευχομαι γρηγορα στο ποδι
Περαστικά
Τροφή για θετική σκέψη απο το μπλογκάκιον σου :
Η ύπαρξη ισχυρών οικογένειακων θεσμών ( παπούδογιαγιάδες ) είναι ένα σημείο "πλούτου" για πολλούς απο εμάς.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μόλις πρόσφατα έπαθε και μένα η μέση μου και στο καπάκι απόκτησα και ένα βήχα που με έσφαζε εκεί που πονούσα. Είσαι τυχερή που έχεις μια βοήθεια από τη γιαγιά, οπότε έχεις λόγο να χαμογελάς λιγάκι. Σε μένα αρωγός στάθηκε ο άντρας μου (ο καϋμένος χίλια κομμάτια έγινε). Η μέση σχεδόν πέρασε, ο βήχας το ίδιο. Αυτή η ρημαδοαλεργία, όμως, δεν λέει να με αφήσει. Μυοχαλαρωτικά, αντιφλεγμονώδη, αποχρεμπτικά, εισπνοές, αντισταμινικά, και αλοιφές. Θεέ μου, ούτε η νόνα μου δεν έπαιρνε τόσα φάρμακα ημερησίως. Είμαι σαν ζόμπι από την υπνηλία.
Περαστικά σου και όταν σταθείς στα πόδια σου να θυμάσαι οτι δεν χρειάζεται να φτάνουμε τα σώματά μας στα άκρα. Ασε και κάνα άλλον να κάνει καμιά δουλίτσα. :-)
ευχαριστω!! ειναι απο τις φορες που καταλαβαίνω τι μεγάλη ευχη ειναι τα περαστικα!
παυλο και Ιωάννα , πραγματικά νιώθω τυχερή που η μαμα μου μπορει και θέλει.Μερικές φορές περνά πιο πολυ χρόνο με τη γιαγια παρα στο σπίτι.και νομίζω οτι τη ζηλέυουμε λίγο γι αυτό.εχει παθολογική αγάπη για το νάσο - θυμάμαι τη ΜΑριλένα που είζε πει για τη δικη τους οτι και στη μηχανή του κιμα να η σύρει θα πάει...
εγω δε φοβάμαι μηπως τον κακομάθει - της δίνω τις απαραιτητες οδηγιες.
νιωθω ομως οτι την εκμεταλλευομαι
Δημοσίευση σχολίου