Κυριακή 17 Απριλίου 2011

πανικος

panic - almοst permanent state this year.
οκ δεν τα καταφερνω. να τα προλαβαινω . ολα.
με τη γλωσσα εξω και τη ψυχη στο στομα απο το ξυπνημα μεχρι τον υπνο.
προς τα που παμε?? ξερει κανεις?
ΟΙ αμπελοφιλοσοφιες στη δουλειά (" τι ενιαια αρχη πληρωμων χωρις πληρωμες" )
το αγχος - το πραλυτικο αγχος του ανθρωπου που δεν προλαβαινει τις προ8εσμιες που 8ετουν αλλοι γι αυτον
Οι τυψεις για το χαμενο χρονο, που θα μπορουσε να είχε γινει συντελεστης θαυματων

και παντα στο μοτιβο "αυτα που θελω ειναι εφικτα επειδη τα θελω"
η απογοητευση απο την αντιδραστικοτητα μιας ?πρώιμης? εφηβείας συνδυασμένης με τη φυσιολογική κατα τα άλλα ζήλια του νευροτυπικου παιδιου, που καταλαβαίνει μεν αλλά πόσο να αντέξει την υπερβολικη προσοχή στο "άλλο"

και το blog στο ιδιο μοτίβο. πολλές πρόχειρες αναρτήσεις αλλά ποτέ δεν φτάνουν στη δημοσίευση.

Ετοιμαζομαι για "διακοπές". θα παρω αδεια , ακομα και οι υπάλληλοι του ΓΛΚ απεργήσαν.περασα ενα σαββατοκυριακο με το αδερφάκι μου και τα ανήψια που βλέπω 1-2 μερες το χρόνο, ωραία ήταν. Ο νάσος τα πήγε πολύ καλά με το θείο .
Ηθελε "κουνια", συνεχως.
οταν ο θειος εξουθενωμένος εκλιπαρουσε ενα διάλειμμα , "να πιω καφε Νασο"...
το παιδι μου με απειρη κατανόηση τον άφηνε να πιει ισαμε 2 γουλιες, και γρηγορα πίσω.
οσοι ξέρουν , καταλαβαίνουν την πρόοδο.ΟΚ δεν μπορει να καταλαβει την αναγκη του αλλου, αλλα μπορει να μπει στη διαδικασία να περιμένει.στην αρχη οχι για πολυ , αλλα στην περίπτωση μας , ολα μα ολα χτίζονται σιγα σιγα.

και δεν πιστέυω οτι κυνηγάω χιμαιρες .

3 σχόλια:

Maria-Maria είπε...

Σε καταλαβαινω, σε νιωθω , σιγα σιγα βλεπουμετη βελτιωση, το ξερω, αυτο ειναι δυσκολο , δυσκολο ειναι να εχουμε υπομονη και να κραταμε και τις ισορροπιες ταυτοχρονα.

ριξε νερο στο κρασι , οσο σε παιρνει, αλλιως δεν τη βγζουμε καθαρη.
φιλια στα τεκνα

athanasia είπε...

Όχι, δεν κυνηγάς χίμαιρες - αλλά να κρατάς λίγο χρόνο, λίγη ξεκούραση και για σένα.

Πολλές ευχές! :)

Ιωάννα είπε...

όχι, δεν κυνηγάς χίμαιρες (αν το πιστεύαμε αυτό θα είχαμε παραιτηθεί όλες από κάθε προσπάθεια). Εδώ κάθε ν/τ παιδί έχει το δικό του χρόνο και ρυθμό, πόσο μάλλον τα δικά μας. Βήματα γίνονται, ας είναι και μικρά ας είναι και αργά. Κάποια στιγμή όμως αυτά τα αργά και μικρά βηματάκια μπορεί να οδηγήσουν σε κατώφλια ή σε εφαλτήρια και τότε να το άλμα προς τα μπροστά. Θυμάμαι αρκετά τέτοια κατώφλια για τον Παναγιώτη που τον έμαθαν να διαβάζει διαφορετικά τον κόσμο και να τον καταννοεί (π.χ. όταν έμαθε τα χρώματα, ή όταν έμαθε να διαχωρίζει και να χρησιμοποιεί σωστά το ''εγώ'' και το ''εσύ'') Και το να περιμένει τη σειρά του, τον έμαθε να παίζει και με τα άλλα τα παιδιά. Καλή Ανάσταση! Να περάσετε όμορφα!