ποτε δε θα το μαθεις...
στο αυτοκινητο χτες γυρνωντας απο τη δουλεια και μου κολλησε.
Βλέπω το παληκάρι μου, να επιμένει στα δικά του. θυμώνει , λυπάται με κριτήριο αυτα που ο ίδιος θέλει να κάνει.Κάνει αγκαλιτσες και φιλάκια όποτε του έρθει.Προσπαθω να σκεφτω ότι είναι ενας άνθρωπος που δεν είναι υποχρεωμένος να με αγαπά.θέλω να ειναι χαρούμενος στη ζωή του, τον λατρεύω. Πόσα απο ολα αυτα ειναι στο δικό μου μυαλό ομως;Στο δικό του; Ισως να μη μου πει ποτε "μαμα σ'αγαπω" .έχει αλλα σημαντικότερα για τη ζωη του να κατακτήσει.Μου αρκει (;) να νιώθει ασφάλεια δίπλα μου.
Φταίνε τα τραγούδια που με πηραν απ το χέρι...
ειναι μια κρίση εγωισμου μαλλον. Τα παιδια μας δεν είναι δικα μας.
Σήμερα πήγε χαρούμενος στο σχολείο.Η δασκάλα μου είπε ότι του αρέσουν πολυ οι γαντόκουκλες στο κουκλοθέατρο.θυμήθηκα δυο χρόνια πριν που δεν ήθελε ούτε να δει κουκλακια.Λέγαμε τότε - αγόρι ειναι φυσικο να μην παίζει με κούκλες.όταν καταλάβαμε ότι η σχέση με τις κούκλες εχει να κάνει με τη σχέση του με τα πρόσωπα γενικα, προσπαθήσαμε να βρούμε κάτι να συμπαθήσει σε κουκλάκι.Μεχρι τώρα το στοχο τον πετυχαιναν τα Playmobil.Μικρα, ευκαμπτα ακίνδυνα.πιο κοντα σε αντικειμενο παρα σε εμψυχο.
Μ αρέσει να διαπιστώνω την πρόοδο.
Πριν από 7 χρόνια
4 σχόλια:
το ξερει οτι τον αγαπας,αυτο ειναι το μονο σιγουρο,και αυτος σε αγαπαει,αλλα θα σου το δειξει με εναν μη συμβατικο τροπο, με εναν τροπο που με τον καιρο θα μαθεις να αναγνωριζεις.
υπομονη, αυτα γινονται απο κει που δεν το περιμενεις, καποια στιγμη , ετσι ξαφνικα , θααναγνωρισεις τον "δικο του τροπο"
Γιατί μετά την διάγνωση των τέκνων, απαιτούμε από τους εαυτούς μας να σταματήσουμε να είμαστε ανθρώπινες υπάρξεις.
Γιατί πρέπει να εμφανίζουμε τους εαυτούς μας υπεράνω, ότι δεν μας νοιάζει αν θα μας πει "σε αγαπώ μαμά". Το δέχομαι να εμφανίζω ένα υπεράνω πρόσωπο όταν θα είναι μπροστά άλλα πρόσωπα ( αδέλφια, συγγενείς ) αλλά όταν είμαστε μεταξύ μας γιατί ;
Γιατί θα πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν αθλητής των 100 μέτρων όταν ο αγώνας είναι μαραθώνιος και δη τεράστιος ;
Και από πού θα πάρουμε εμείς τα αναγκαία δικά μας reinforcements για να συνεχίσουμε τον μαραθώνιο.
Ναι υπάρχουν πολλά σημαντικά πράγματα στην ζωή του που πρέπει να συμβούν, αλλά το σημαντικότερο από όλα είναι να είμαστε εμείς υγιείς και αποδοτικοί.
Δεν είναι καθόλου εγωιστικό να κοιτάς την εύρυθμη λειτουργία του εαυτού σου Μιράντα. Είναι το σημαντικότερο από όλα και για σένα και για το τέκνο. Να βρίσκεις πόρους να μπορείς να συνεχίζεις.
Με κίνδυνο να γίνω μακάβριος δεν είναι κάτι που θα βγει με μία ανάσα μας. Είναι κάτι που θα σταματήσει μετά την τελευταία ανάσα μας.
Εμένα όταν μου το είπε ήταν η καλύτερη μου μέρα. Και σου εύχομαι να σου συμβεί και σε σένα και σε όλους τους γονείς. Και δεν ντρέπομαι να το πω ότι το ήθελα
Δεν ντρέπομαι να πω ότι τον έμαθα να λέει ένα τραγούδι μόνο και μόνο για να συμμετέχει σε μία γιορτή στον παιδικό. Για να το δω εγώ. Για μένα.
Είναι καίριο και ζωτικό να σημειώνει πρόοδο αν δεν υπάρχει πρόοδος σύντομα θα στερέψουν οι δυνάμεις και θα επέλθει η αναμενόμενη παράδοση των όπλων…..
Πι-ες : Κάποιοι γονείς δεν θα καταλάβουν το σημερινό ποστ. Και εγώ πριν απο χρόνια όταν διάβαζα τέτοια κείμενα η σκέψη μου ήταν ότι αυτός που τα γράφει είναι απλώς εκτός θέματος
Εμένα με παρηγορεί πάντα η σκέψη ότι ούτως ή άλλως τα παιδιά μας μας αγαπάνε λιγότερο απ' ότι τ' αγαπάμε εμείς κι έτσι πρέπει να γίνεται. Κύριος οίδε τι νόημα βγαίνει..
ΜΑΡΙΑ, μ'αρεσει η σιγουρια σου.πιστευω ότι με θεωρει "καλο προσωπο" στη ζωη του.
Μαριλενα,ναι ουτως η αλλως ετσι πρεπει να γίνεται.Αυτο το θεμα το εχω λυμενο.
you Houz, δε θελω να το παιξω οτι δε με νοιαζει.Ανθρωπος είμαι.και μαμα.
Μια βελονιτσα με τρυπά στη σκεψη οτι το μικρο μου ισως να μη μπορει να αντιληφθει τα συναισθηματα των αλλων... και δη τα δικα μου.
Δημοσίευση σχολίου