Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Αθήνα- απολογισμός


Η επίσκεψη αστραπη στη Θωμαίδου ειχε τα εξης συμπεράσματα:
1. επιβάλλεται να κάνουμε άμεσα τις εργαστηριακες εξετάσεις όπως
μαγνητική εγκεφάλου, εγκεφαλογράφημα με στερηση υπνου , αμινόγραμμα αίματος ούρων , υπέρηχο θυρεοειδους,και α/α ακρας χειρος για ΟΗ. ( Ερώτημα : που να τα κανουμε ολα αυτα; να κλεισουμε ραντεβου στο Παιδων ή έξω?)
2. Είναι παράξενο (;) που 5 χρονων δεν εχει ακομα βγάλει λόγο λειτουργικό
3. σημερα θα τρέξει το αδερφάκι μου να πάρει τη γνωμάτευση της για να συνεχίσουμε τα εργο-λογο κτλ με συμμετοχη του ταμείου μας.

Κατα τα άλλα:
Το όλο ταξίδι είχε πολυ περπάτημα, μετρό και ηλεκτρικο που άρεσαν πολυ στο Νάσο, ο οποίος φώναζε χαρούμενα ( ή αγχωμένα) σχεδόν σε όλες τις διαδρομές με αποτέλεσμα να μας κοιτάνε κάπως οι αλλοι επιβάτες.

Πετάξαμε και πετραδάκια στο Λιμάνι του Πειραια.

Το μεσημέρι καθήσαμε για φαγητό στο "ουζερί του Λακη "στην πλατεία Βικτωρίας. Ο Νασος ξεπερασε τον εαυτό του σε χρόνο καθίσματος στο τραπέζι. Φυσικά καποια στιγμή σηκώθηκε να χοροπηδήσει και μια κυρία δίπλα του είπε χωρις να γυρίσει καν να τον κοιτάξει " Δεν είναι παιδικη χαρά εδω παιδάκι μου".Αφου εκανε μια δυο βόλτες στον πεζόδρομο με το μπαμπα, ξανακάθησε να φάει τα πατατάκια του στο τραπέζι.Μετα εκανε ενα γυρο απο όλα τα τραπέζια και όταν δεν αντεχε να κάτσει άλλο φύγαμε. Σε όλο αυτο κατάφερα να πω και δυο κουβέντες με μια παλια φίλη, που οταν βρισκόμαστε συνεχίζουμε απο κει που είχαμε μείνει...

Τελικα, πρέπει να συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε μεσα στον κόσμο αγνοώντας τα σχόλια και τα βλέμματα.Νομίζω ότι του κάνει καλό.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σε όλους κάνει καλό να κυκλοφορούμε ανάμεσα σε κόσμο. Στα παιδιά μας, σε μας αλλά και στους άλλους που πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουν ότι οι δημόσιοι χώροι ανήκουν και στους "διαφορετικούς" ανθρώπους. Αγνοείστε τα σχόλια.

houz είπε...

Δύναμη και υπομονή με τις εξετάσεις.

Είναι διαφορετικό όχι παράξενο, που δεν έχει λειτουργικό λόγο στα 5.

Ο λόγος είναι μια μορφή επικοινωνίας.

Η Ικανότητα επικοινωνίας και η Διάθεση επικοινωνίας είναι το ποθούμενο στοιχείο.

Οι βόλτες ήταν η ραχοκοκαλιά της πρώιμης παρέμβασης για μας.

Πλέον όποτε μπορούμε είμαστε στις βόλτες. Απλώς δεν πρέπει να μπερδεύουμαι την βόλτα και δη την εκπαιδευτική με μια καταναγκαστική, βιαστική, αγχωτική περιήγηση του τέκνου πέρα δώθε για την επίτευξη άλλων αναγκαίων υποχρεώσεων.

Με απλά λόγια όταν πηγαίνουμε στο super και έχουμε πέντε λεπτά ίσα ίσα για ψώνια διαθέσιμα, τότε το τέκνο υποφέρει. Μακραίνει και λίγο το χέρι του.

Αντίθετα όταν πήγαμε το Σάββατο μόνο για βόλτα και σπαταλήσαμε δύο ώρες εκεί μέσα, με ρυθμούς τέκνου το καταευχαριστήθηκε.

Απο την στιγμή που δεν ενοχλεί πραγματικά, τότε ο καθένας είναι ελεύθερος να σκέφτεται και να επιθυμεί ό,τι θέλει.

Το τι θα έχει είναι σε άμεση συνάρτηση και με την δική μας στάση.

Απο την στιγμή που ενοχλεί πραγματικά, τότε θα πρέπει να τους εξηγούμε και να ζητάμε την κατανόηση τους.

Diem ex die

MiKy είπε...

Να κυκλοφορουμε.
Ενα πεντάχρονο που ξεφωνίζει απο χαρά μεσα στο μετρό είναι για άλλους κατι χαριτωμένο, και για άλλους αφορμή να ονειρευτούν την εποχη του Ηρώδη.
πότε ενοχλει "πραγματικα" ,ειναι θεμα ορίων.Ισως, αν εμεις θετουμε αυστηρα ορια, να κερδίσουμε την ανοχή των αλλων...Αξίζει τον κόπο όμως; που ειναι η αποδοχή;