ελευθερία

Η μικρούλα μου είχε για το σχολείο να βρει τον "υμνο στην ελευθερία" του Σολωμου,
και με την ευκαιρία του έριξα και γω μια ματια - δευτερη ανάγνωση απο τη θέση της ενήλικης μαμάς με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου.
Παραθέτω απο την 28-29 στροφή του ποιήματος :
Δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
Στες βρισιές οπού αγρικάς.
Σαν τον βράχον οπού αφήνει
Κάθε ακάθαρτο νερό
Εις τα πόδια του να χύνη
Ευκολόσβηστον αφρό.
αυτός είναι και ο στόχος μου- να μην αφήνω να με αγγίζουν οι μιζέριες και σαν το βράχο-ελευθερία να αφήνω να σβήνει σαν τον αφρό του ακάθαρτου νερού κάθε μαυρίλα που πέφτει πάνω μου.

Διαβάζουμε και τη βιογραφία του σολωμού. Τι της έκανε εντύπωση;

• ότι ο Εθνικός μας ποιητής δεν έκανε οικογένεια
• ότι επέζησε απο τον πόλεμο ( δε σκοτώθηκε το 1821!!)

θέλω να τοποθετηθώ στο θέμα της Μαρίας, αλλά θα επανέλθω. Εν συντομία , για μένα δεν είναι ο αυτισμός πρόβλημα , αυτοί που το βλέπουν σαν τέτοιο είναι. και οι συμπεριφορές τους.Πράγμα που με κάνει να θέλω να τοποθετηθώ και στο θέμα της Μαριλένας , - θέλω να σπάσω το κεφάλι αυτών που αναφέρονται και αντιμετωπίζουν το παιδί μου σαν "πρόβλημα".

Λόγω φόρτου εργασίας,λόγω της γρίππης που έχει πλακώσει το σπιτικό μου,και της κατάθλιψης που κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη με νικήσει... επιφυλάσσομαι.

πολύ κακό για το τίποτα

Η ομάδα έχασε με τρίποντο των αντιπάλων το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Το "πάρτυ" τελικα δεν ήταν στα μέτρα μας: Ζωντανη δυνατή μουσική , συνωστισμός, ο κλόουν μας τρόμαξε... ο μικρούλης μου έψαχνε την έξοδο. μου ζήτησε να βάλει το μπουφάν .Δεν είχε πολύ χώρο για να τρέξει ή να καθήσει σε μια γωνία, οπότε ... απλά φύγαμε.
Εκτίμησα ότι δεν είχε νόημα να τον πιέσω να μείνουμε κι άλλο. οι παιδότοποι ίσως είναι μια καλύτερη επιλογή για αυτή την ηλικία.

Το καλό ήταν ότι δέχτηκε να βάλει τη στολή ( και ήταν ένας υπέροχος ρομπέν των δασών)
και το πρωί στο σχολείο , αφου παρακολούθησε το μασκάρεμα των συμμαθητών, δέχτηκε να του βάψουν το πρόσωπο και να φορέσει κορώνα με αυτάκια, έγινε ενα πολύ γλυκό ποντικάκι!!

Καλή επαφή με το αποκριάτικο κλίμα. ένα βήμα τη φορά.

αδερφάκια

Αυριο είναι το αποκριάτικο πάρτυ του σχολείου του μικρού.
Την ίδια ώρα είναι και ο αγώνας μπάσκετ που θέλει διακαώς να παρακολουθήσει η μεγάλη.
θα μοιραστούμε πάλι; θάθελα να πηγαίναμε όλοι μαζί.
Δε μπορω ομως να την πιέσω να έρθει σε ένα παιδικό πάρτυ που δεν θα είναι οι δικοί της συμμαθητές.
Οκ , έχει τις δικές της δραστηριοτητες , τα δικα της πάρτυ, και δεν τραβάμε το νασο μαζί της σε ό,τι κάνει.Μήπως τελικά καταλήγουμε να ζούμε παράλληλες ζωές αντι για μια της οικογένειας;
Μάλλον αυτο που με ενοχλεί είναι ότι θάθελα να νιώθει κάτι που δεν νιώθει. την ανάγκη να είναι μαζί με τον αδερφό της.Και αναρωτιέμαι τι ευθύνη έχω γι αυτό.
Μήπως φρικάρω για το τίποτα;
Μήπως τελικά τα παιδια μεγαλώνουν πάντα πιο γρήγορα απο όσο υπολογίζουν οι γονείς;
Μηπως εγω δε μεγαλώνω με τον ίδιο ρυθμό ώστε να μπορώ να αποδεχτώ τόση διάθεση ανεξαρτησίας απο την 7χρονη κόρη μου;

οι υπόλοιποι πως τα χειρίζεστε αυτα;
πολυ θα θελα να ξέρω πως λειτουργουν άλλες ανάλογες οικογένειες σε τέτοιες περιπτώσεις!

συναντήσεις εκπαιδευτικών - γονεων

καθε παρασκευή βρισκόμαστε με τις Δασκάλες του παιδιου για ενημέρωση.
ηταν το πιο εύκολο για αυτές αφου δε μπορουν να διατηρήσουν τετράδιο επικοινωνίας σχολείου- σπιτιου.
Έχουμε αρχίσει να επαναλαμβανόμαστε ...
οι υπόλοιποι πως το ρυθμίζετε αυτό το θέμα;

στερεοτυπίες

οι στερεοτυπίες είναι ένα θέμα δύσκολο.και σ'αυτό δοκιμάζονται οι ικανότητές μας για αποδοχή. Μερικά πράγματα που έχω κατάλάβει ότι ισχύουν:

• είναι κάτι που το παιδί έχει ανάγκη να κάνει για διάφορους λόγους με στόχο να νιώθει καλά.
• μερικές φορές ο λόγος είναι αισθητηριακός ( π.χ. το τέκνο είχε την ανάγκη να χτυπά τις πατούσες δυνατά στο πάτωμα)
• όταν τις απαγορεύσεις , επειδή η ανάγκη είναι μεγάλη , θα ξεφυτρώσουν άλλες , σαν λερναία ύδρα ενα πραμα...( περίπτωση 1: αφου είχαμε πρόβληματα με τους "απο κατω", προσπαθούσαμε να τον οδηγήσουμε στον καναπε η στο τραμπολίνο... όμως δεν ήταν το ιδιο ... οποτε βρήκε διέξοδο στο να χτυπάει τη φτέρνα του ενος ποδιού στο γόνατο του άλλου.Έτσι τώρα έχουμε το πιο σοβαρό θέμα του πιθανου αυτοτραυματισμου να αντιμετωπίσουμε....περίπτωση 2: χτυπά δυνατα τους καρπούς στο τραπέζι, στον τοιχο ... τον κατευθύνουμε στο μπόνγκο . φαίνεται να του δίνει περίπου ιδια ικανοποίηση αλλα δεν έχει εδραιωθεί ακόμα η υποκατάστατη συνήθεια)
• μερικές φορές δε μπορούμε να καταλάβουμε γιατι το κάνει και δε μπορούμε να το τροποποιήσουμε.π.χ. οταν πετάει πράγματα απο τα παράθυρα.Το απαγορεύουμε απλώς.... και δε ξέρουμε που θα ξαναβγεί.π.χ. η ανάγκη να κρύβει πράγματα πίσω απο τα κρεβάτια με την απαγόρευση εξελίχτηκε σε κρύψιμο σε όλο και πιο απίθανες κρυψώνες τοσο που πραγματικά εξαφανίζονται και δε μπορούμε να τα ξεθάψουμε (σε ό,τι ρωγμές υπάρχουν στα εντοιχισμένα έπιπλα)

και μερικές απορίες για τον εκπρόσωπο του Δρ Greenspan( Είχα υποσχεθεί και σε παλιότερο ποστ αναφορά για τις δυσκολίες εφαρμογής του floortime)

Με τη θεωρία πάμε καλά. στην πράξη κολλάω.Έχω μειώσει τον καταιγιστικό λόγο μου στην αλληλεπίδραση με το παιδί, προσπαθώ να αυξήσω το χρόνο που περιμένω την αντίδραση του, αλλά στερεύω απο ιδέες όταν αρχίσει το στερεοτυπικό παιχνίδι. όταν βρει ενα αντικείμενο και θέλει να το κρύψει κατεβάζει ρολά και εστιάζει με τόση προσήλωση στο στόχο που δε ξέρω πως να μπώ στο παιχνίδι του.

δεν ειναι κανονικο!!

Το πρωί πηρα το μικρούλι μου λίγο νωρίτερα στο σχολείο για να ξαναμπούμε στο πρόγραμμα της προσευχής.περιμένοντας να μπει στην τάξη , παρακολουθώ το εξης σκηνικο:
μια μαμα- εργαζόμενη εχει μαζί της το 3-4 χρονο κοριτσάκι και σκέφτεται να το αφήσει για λίγο στο νηπιαγωγείο. Πετάγεται λοιπόν μια άλλη εργαζόμενη ( " ειδική δασκάλα"? καποιας αλλης ειδικότητας δε ξέρω - πάντως εργαζόμενη στο ειδικό σχολείο) και λέει το απίστευτο :
δεν ειναι κανονικό νηπιαγωγείο, τα παιδια εδώ είναι χειρότερα.
το κοριτσάκι επιμένει λίγο - θέλω να πάιξω με τα παιχνίδια , λέει . αλλα το χέρι της μαμάς το τραβάει ( έλα εδω θα σε τραβάνε τα παιδια ) και φεύγουν απο την πόρτα του νηπιαωγείου.

Μου εχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι απο το πρωι.Ποια ένταξη , ποια αποδοχή; σε τι μπορώ να ελπίζω όταν οι ίδιοι οι δάσκαλοι του ειδικου σχολείου κολλάνε τέτοιες ταμπέλες ; όταν απαγορεύουν στα δικά τους παιδια να έρθουν σε επαφή με τα "άλλα" ;
Δέ ξέρω να κλάψω , να γελάσω ή να βρίσω.
ΟΚ τα παιδάκια του ειδικού νηπιαγωγείου εχουν δυσκολίες κοινωνικοποίησης. μπορεί να φωνάζουν και να μην έχουν "καλους τρόπους" . τα παιδάκια στα άλλα νηπιαγωγεία τι είναι δηλαδή; δεν υπάρχουν στις "άλλες" τάξεις παιδια με τέτοιες συμπεριφορές;