οι μαυρες μου*

Πέμπτη μεσημέρι.
εχω γυρίσει απο γναθοχειρουργο,με μια ζαλάδα και το γνωστο ενοχλητικο αισθημα στη μασέλα.Βάζω πάγο, χαπακώνομαι , κι ελπίζω να περάσει...
Σερνομαι , και οταν ξυπνω ισα ισα προλαβαίνω να παω να φερω το νασο για μάθημα.
Με το αυτοκίνητο δε νιώθω καλά αλλα σφίγγω τα δόντια και λέω στον εαυτό μου να προσέχω.
ο ήλιος βαράει απέναντι και συνειδητοποιώ ότι χάνω κάποια καρρε απο το roadmovie.
το πεζοδρόμιο πλησιάζει , δεν το αποφεύγω ικανοποίητικά ,και μετα σα να χάνω τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Η φασαρία του σκασμένου λάστιχου και το απότομο του φρένου αναστατώνουν το Νασο, αρχίζει τη γκρίνια. Δεν έχω μαζί μου κινητό, οδηγω μεχρι το κοντινο περίπτερο και ζητάω βοήθεια απο το συζυγο. Με μουσική στο αυτοκίνητο και χωρίς να κατεβει (ούτε όταν αλλαζε το λάστιχο ) ο Νασούλης ηρέμησε.
Την επόμενη το αυτοκίνητο πάει με την οδική στο συνεργείο.
και σήμερα σκάει η λυπητερη: συστημα διέυθυνσης, ανάρτησης ,ψαλίδια , ζάντες, ρόδες και άλλες αγνωστες λέξεις κοστίζουν 1600 ευρωπουλάκια. πάνω απο ενας μισθος.
Να το φτιάξω ή να το πουλήσω;

"Σίδερα είναι , εσύ να εισαι καλα" .
ΑΝ ειχα χτυπήσει;αν ειχε πάθει κατι ο Νασος;
αν είχα πάθει εγω κατι; πόσο αξίζει το ότι δεν εγινε το μοιραίο;
Αν είχα ακυρώσει το μάθημα , θα ήταν όλα ωραία και καλα;

* ο τίτλος ,απο ένα σχόλιο του χρήστου ρ. χτες ,στον παιδότοπο που βρεθήκαμε: " οταν δεν έχεις τις μαυρες σου έχεις καλες εμπνέυσεις"... τωρα εχω τις μαυρες μου.