αδερφάκια

Αυριο είναι το αποκριάτικο πάρτυ του σχολείου του μικρού.
Την ίδια ώρα είναι και ο αγώνας μπάσκετ που θέλει διακαώς να παρακολουθήσει η μεγάλη.
θα μοιραστούμε πάλι; θάθελα να πηγαίναμε όλοι μαζί.
Δε μπορω ομως να την πιέσω να έρθει σε ένα παιδικό πάρτυ που δεν θα είναι οι δικοί της συμμαθητές.
Οκ , έχει τις δικές της δραστηριοτητες , τα δικα της πάρτυ, και δεν τραβάμε το νασο μαζί της σε ό,τι κάνει.Μήπως τελικά καταλήγουμε να ζούμε παράλληλες ζωές αντι για μια της οικογένειας;
Μάλλον αυτο που με ενοχλεί είναι ότι θάθελα να νιώθει κάτι που δεν νιώθει. την ανάγκη να είναι μαζί με τον αδερφό της.Και αναρωτιέμαι τι ευθύνη έχω γι αυτό.
Μήπως φρικάρω για το τίποτα;
Μήπως τελικά τα παιδια μεγαλώνουν πάντα πιο γρήγορα απο όσο υπολογίζουν οι γονείς;
Μηπως εγω δε μεγαλώνω με τον ίδιο ρυθμό ώστε να μπορώ να αποδεχτώ τόση διάθεση ανεξαρτησίας απο την 7χρονη κόρη μου;

οι υπόλοιποι πως τα χειρίζεστε αυτα;
πολυ θα θελα να ξέρω πως λειτουργουν άλλες ανάλογες οικογένειες σε τέτοιες περιπτώσεις!