και με την ευκαιρία του έριξα και γω μια ματια - δευτερη ανάγνωση απο τη θέση της ενήλικης μαμάς με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου.
Παραθέτω απο την 28-29 στροφή του ποιήματος :
Δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
Στες βρισιές οπού αγρικάς.
Σαν τον βράχον οπού αφήνει
Κάθε ακάθαρτο νερό
Εις τα πόδια του να χύνη
Ευκολόσβηστον αφρό.
αυτός είναι και ο στόχος μου- να μην αφήνω να με αγγίζουν οι μιζέριες και σαν το βράχο-ελευθερία να αφήνω να σβήνει σαν τον αφρό του ακάθαρτου νερού κάθε μαυρίλα που πέφτει πάνω μου.
Διαβάζουμε και τη βιογραφία του σολωμού. Τι της έκανε εντύπωση;
- ότι ο Εθνικός μας ποιητής δεν έκανε οικογένεια
- ότι επέζησε απο τον πόλεμο ( δε σκοτώθηκε το 1821!!)
θέλω να τοποθετηθώ στο θέμα της Μαρίας, αλλά θα επανέλθω. Εν συντομία , για μένα δεν είναι ο αυτισμός πρόβλημα , αυτοί που το βλέπουν σαν τέτοιο είναι. και οι συμπεριφορές τους.Πράγμα που με κάνει να θέλω να τοποθετηθώ και στο θέμα της Μαριλένας , - θέλω να σπάσω το κεφάλι αυτών που αναφέρονται και αντιμετωπίζουν το παιδί μου σαν "πρόβλημα".
Λόγω φόρτου εργασίας,λόγω της γρίππης που έχει πλακώσει το σπιτικό μου,και της κατάθλιψης που κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη με νικήσει... επιφυλάσσομαι.
4 σχόλια:
Περαστικά, πάνω κάτω τα ίδια κι από 'δω-περιμένουμε :-).
Perastika ki apo mena,
Καλό μήνα, ελπίζω η γρίππη να είναι ήδη μακριά.
Καθώς κι εγώ χρησιμοποιώ την λέξη "πρόβλημα", εξηγούμαι:
Η λέξη "πρόβλημα" σημαίνει ότι η επικοινωνία δεν προχωρεί απρόσκοπτα, απαιτεί δουλειά και συγκεκριμένη προσέγγιση από τους γύρω, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και με πολύ περισσότερες δυσκολίες απ' όσο σε ένα νευροτυπικό παιδί.
Επομένως, η παραδοχή προβλήματος δεν σημαίνει από μόνη της ούτε μομφή ούτε απόρριψη του παιδιού. Σημαίνει απλώς την παραδοχή ότι χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση (ανάλογα με το περιβάλλον κι ανάλογα με την δραστηριότητα). Και διαφορετική προσέγγιση σημαίνει εκπαίδευση και των γύρω μας, τουλάχιστον αυτών που χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας, ειδικά σε μια κοινωνία που φοβάται κι απωθεί το διαφορετικό.
Μ'άλλα λόγια, βρίσκω ότι ο δρόμος για την αποδοχή των παιδιών μας δεν βρίσκεται στην άρνηση του προβλήματος, αλλά στην υπομονετική προσπάθειά μας να γίνουν αποδεκτά μέσα από το πρόβλημα και παρά το πρόβλημα.
υποσχεθηκα να επανελθω , αλλα είμαι πνιγμενη . λιγο σύντομα λοιπον
με ενοχλουν οι κουβεντες οι χαζες του στυλ " αν δεν ηταν ο Νασος ...." η "αν δεν υπηρχε το προβλημα " π.χ. δε θα σκεφτοσουν ετσι , δε θα ελεγες αυτα που λες δε θα εκανες αυτα που κανεις κτλ. θελω πολυ να προσθεσω σε αυτους που τα τσαμπουνανε ότι επισης αν ειχα ρόδες θα ημουν πατινι αλλα δε βλεπω το νοημα σε τετοιου ειδους συζητησεις.
νομιζω οτι μετα τη διάγνωση το θέμα της ευτυχίας παίζει διαφορετικα.Εισαι πια ενας αλλος ανθρωπος.και η ισορροπια στο τεντωμενο σκοινι ειναι καθημερινη. απο τη μια ο γκρεμος της παραίτησης και της απογοητευσης ( οτι και να κανω το παιδι μου δε θα καταφερει να ζησει μια "κανονικη" ζωη ) απο την άλλη η ελπίδα για μια μερα που θα ξυπνησεις και ολα θα εχουν περάσει σαν ενα κακο ονειρο( ΕΓΩ το δικο μου το παιδι θα το βοηθησω θα το στηριξω και θα διαψευσω τις προβλεψεις).Ειναι δύσκολο να έχεις πάντα στο νου σου ότι μπορει να υπάρχει ενα πανω όριο στο τι μπορει να καταφερει και παρολαυτα να δινεις το 100% της ενεργειας σου για να δεις το επομενο βημα.
Αθανασια συμφωνώ κατ αρχήν. Αποδέχομαι το πρόβλημα, σημαίνει γιαμένα οτι το θεωρω δεδομένο και πάω παρακάτω.
Δημοσίευση σχολίου