η ζωγραφιά απο τα χεράκια του πρίγκηπά μου .πηζω στη δουλεια αυτο τον καιρο και σε πολλά ενδιαφέροντα θέματα δεν έχω πάρει θέση.
ομως επανέρχονται , άλυτα και βασανιστικά:-)
οπότε , δεν αγχώνομαι , όλα θα βγουν - στη φόρα κάποια στιγμη)
Παρατηρώ τον τρόπο που ο Νασος αλληλεπιδρά με τρίτους. Ανάλογα με τον τρόπο που τον προσεγγίζουν μπορεί να δείξει απο μεγάλη χαρά μεχρι εκνευρισμο.Αυτο ,μεταξύ μας , υγιέστατο το βρίσκω.Συχνά όμως υπάρχει αυτο το "ατσούμπαλο" , που μπορεί να σε τραβήξει απο τα μαλλιά και να τα ξεριζώσει για να πας κοντα να σου δώσει φιλάκι.
πολλοί νιώθουν αμηχανια. εκει μπαινω εγω και καθοδηγώ; κι εγω ανθρωπος ειμαι ομως με τις ανασφάλειές μου,ισως και σαν αυτιστικομανα να είμαι κι εγώ αυτιστικη.και δεν ξέρω πόσο κόπο και χρόνο έχουν σκοπό να αφιερώσουν στο μονάκριβό μου.Οπότε κάνω την πάπια , και τελικά δε ξέρω αν αυτό είναι καλό για το μικρούλι μου.
Σε παρέες παιδιών μπορεί να θέλει να παίξει.Καλές στιγμές έχουμε συνήθως με μικρότερα παιδάκια. τα συνομήλικα ή λίγο πιο μεγάλα φοβουνται ότι θα τους χαλάσει το παιχνίδι.
μόλις του βάλουν μια φωνή γίνεται λούης.
με τους μεγάλους ψάχνει να βρει ποιος θα του κάνει τη χάρη.καταλαβάινει το ΟΧΙ και στην επόμενη φάση δοκιμάζει άλλον. με όποιον περάσει καλά τον ζητά ξανά και ξανα.όποιος είναι σκληρός, μπορεί να φάει και ξύλο. και εκει ειναι τα δύσκολα: αναρωτιέμαι αν σκέφτονται οτι είναι κακομαθημένος , αλλά δεν έχω περιθώριο να φορτωθώ κι άλλες ενοχές. Σιγουρα θέλει δουλεια με τα όρια , αλλά είναι παιδάκι και μάλιστα αυτιστικό.
Το ερώτημα γιά μένα είναι το εξής:
κάποιες συμπεριφορές ειναι κατάλληλες για την ηλικία του και κατα συνέπεια αποδεκτές απο τρίτους.
η "σωστη" συμπεριφορά όμως θέλει ΠΟΛΥ χρονο μέχρι να τη μάθει.
Τι κάνουμε λοιπόν; με το φόβο να μην καθιερώσει λάθος συμπεριφορές δεν το αφήνω να φερθεί σαν παιδάκι της ηλικίας του;
και σαν ποιας ηλικίας παιδάκι πρεπει να περιμένω να φερθεί;;;
5 σχόλια:
Εύλογο το ερώτημά σου. Και εγώ πολλές φορές έχω μαγκωμένη την ψυχή μου, γιατί ενώ βλέπω μια χαριτωμένη κίνηση κα το παιδί διασκεδάζει με αυτήν, φοβάμαι μη γίνει παγιωμένη συμπεριφορά και την συνεχίσει και μεγαλώνοντας. π.χ. όταν τα μαλλάκια του μακραίνουν γεμίζει το κεφαλάκι του μπουκλίτσες, τότε του αρέσει να κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.Φοβούμενη όμως ότι θα του γίνει στερεοτυπία, του κόβω τα μαλλάκια. Το κακό είναι ότι χάνουμε τις μπούκλες και το κεφάλι συνεχίζει να το κουνά δεξιά αριστερά,ιδίως όταν είναι ενθουσιασμένος. Αποτέλεσμα έχω δει, όταν του λέω ότι αυτό το κάνουν τα μωράκια και όχι τα μεγάλα παιδάκια. Θέλει τόσο πολύ, ο καϋμενούλης μου, να περνιέται για μεγάλος που το σταματά αμέσως. Από άλλους γονείς έχω ακούσει ότι κάποιες ''ενοχλητικές'' συμπεριφορές με την πάροδο του χρόνου και την εκπαίδευση σταματούν. Οπότε εμείς, ας είμαστε απλώς σε εγρήγορση (για να μη ξεφύγουμε από κάποιο μέτρο) και ας αφήσουμε τους μικρούς πρίγκηπες να απολαύσουν την παιδικότητά τους. Το αντίθετο πολύ σκληρό και άδικο θα μου φαινόταν.
Ιωάννα, τετοια κίνητρα (έτσι κάνουν οι μεγάλοι) δεν έχουμε.και νομίζω ότι είναι μέρος του προβλήματος.ΔΕ μπορείς να πεις στο Νασο : κάνε αυτο για να είσαι καλό-ευγενικο παιδί/ μεγάλος/ή αλλου είδους κοινωνική επιβράβευση.Δουλέυουμε μόνο με απτές επιβραβεύσεις.
Kαλημέρα!
Το "ατσούμπαλο" περιορίζεται σιγά-σιγά. Όποιος έχει πληροφορηθεί για την ιδιαιτερότητα και δεν τρομάζει υπερβολικά μην αραιώσουν τα μαλλιά του, συνήθως σχετικά εύκολα μαθαίνει ότι με μαλακό χειρισμό με το χέρι και ήπια λεκτική σύσταση (χωρίς προστακτικές και νευριασμένα μή), το παιδί μαθαίνει σταδιακά, ιδίως αν μετά βλέπει χαμόγελο κι αμεσότερη προσέγγιση όταν εφαρμόζει το μη "ατσούμπαλο".
Γνώμη μου, κάνε την πάπια με όσους βλέπεις ότι είναι σίγουρα αδιάφοροι ή κι "εχθρικοί", κι αν μπορείς περιόριζε τις επαφές του παιδιού μαζί τους, δεν του κάνουν καλό. Οι αμήχανοι που νοιάζονται συνήθως ξεπερνούν την αμηχανία τους με πληροφόρηση, ειδικά αν έχουν χιούμορ και αγάπη για τα παιδιά, οπότε εκεί μην κάνεις την πάπια, μπορεί να βρεις ανθρώπους εκεί που δεν το περιμένεις.
Το ίδιο λίγο-πολύ ισχύει και με τα παιδιά, εκεί νομίζω καλόν είναι να έχει εναλλακτική λύση όταν το παιχνίδι που παίζουν δεν είναι στις δυνατότητές του, ώστε ν' αποφεύγονται οι εντάσεις.
Στο ερώτημά σου, για το "ποιάς ηλικίας παιδάκι", νομίζω -απ' όσα έχω δει- ότι τα περισσότερα παιδιά με αυτισμό σ' άλλα πράγματα είναι σε μια ηλικία και σ' άλλα σε μια άλλη ηλικία. Γι' αυτό, άλλωστε, κι η γνωστή παρεξήγση ότι είναι "κακομαθημένα". Γι' αυτό έχει σημασία να μπαίνουν συγκεκριμένοι ρεαλιστικοί στόχοι κάθε φορά και, συγχρόνως, να ξεκαθαρίζεται στους τρίτους ότι τα περίεργα δεν είναι λόγω κακομαθησιάς. Χωρίς ενοχές. :)
Μιράντα, τελευταία ο δικός μου θέλει πάρα πολύ να είναι ανάμεσα σε παιδάκια, κι ας μην καταφέρνει να συμμετέχει πραγματικά στα δρώμενα. Χαλάρωσε και δείξε του εμπιστοσύνη, κουλαμάρες κάνουν όλα αυτιστικά και μη, εμείς είμεθα τσιτωμέναι ως χορδαί-δι εμέ ομιλώ.
ΑΘΑΝΑΣΙΑ, τι όμορφο αυτο το "με μαλακό χειρισμό με το χέρι και ήπια λεκτική σύσταση (χωρίς προστακτικές και νευριασμένα μή), το παιδί μαθαίνει σταδιακά"
μακάρι να το καταλάβαιναν όλοι!
Μαριλένα, τσιτωμέναι στα όρια θραύσης... δε θα πει τίποτα!
Δημοσίευση σχολίου