η οδυσσεια ενος ξεριζωμενου

Μειναμε απο ταξη μειναμε και απο δάσκαλο- ειναι αρρωστος.
Ο πρίγκηπας μου πηγαίνει σα μπαλλάκι απο  τον ενα στον αλλο.
Προσπαθω να δειχνω εμπιστοσυνη στο σχολειο 
αλλα μαλλον ειμαι ο μαλακας που δεν κανει φασαρία.
Ακόμα δεν εχω καταλάβει το παιδαγωγικο κριτήριο με το οποίο εναπαιδι με αυτισμο , που  κατάφερε να κάθεται και να δουλεύει , αλλάζει δασκάλα τη δευτερη του χρονια στο σχολείο. Ολα τα πρωτάκια του κόσμου , εχουν τη δασκάλα τους για δυο χρονια , αν ειναι εκει. Στο σχολειο μας οχι. Για το δικο μου παιδι οχι.

και τωρα , αντι να δωσουν βαρος στο παιδακι που ειναι σα χαμενο χωρις την ταξη του και το δασκαλο του να το αγκαλιάσουν , το πετάνε ο ένας στον άλλο.
Με αηδιαζουν αυτου του ειδους οι "δασκαλοι".

Ας μου πουν υπεύθυνα  και επίσημα ότι δε μπορουν να δεχτουν το παιδί μου στο σχολειο. Οχι αυτη η αναστάτωση. Αλλα αυτο θα γινόταν αν  μπορουσαν να δείξουν ΣΕΒΑΣΜΟ  στο μαθητη.